znuż!<br><br>Przekroczyła mych kości zbolałe granice,<br>Przerosła moją duszę, sumienie i łoże,<br>I lękam się, że skoro ukryję w niej lice,<br>Nigdy już ich na światy nie wyłonię boże!<br>A gdy nią się przeżegnam - przesadny znak krzyża,<br>Obłąkany rozpędem zbytniego ogromu,<br>Źdźbłem zaledwo się garnie do mego pobliża,<br>A resztą - pierzcha w mroki, nie znane nikomu!<br><br> Ręko, nadmierna Ręko,<br> W pięść modlitewną się złóż!<br> Męko, nadmierna Męko,<br> Zmalej i skurcz się i znuż!&lt;/&gt;<br><br><br>&lt;div type="poem" sex="m"&gt;&lt;tit&gt;ŻOŁNIERZ&lt;/&gt;<br><br>Wrócił żołnierz na wiosnę z wojennej wyprawy,<br>Ale bardzo niemrawy i bardzo koślawy.<br><br>Kula go tak schłostała po nogach i bokach,<br>Że nie mógł iść inaczej, jak