po niebie się włóczy -<br>Druga - na ziemi marnieje. Dwie naraz kocha dziewczyny:<br>Ta czarna - snu wieczystego na pamięć barwnie się uczy -<br>Ta jasna - całun powiewny tka dla umarłej doliny.<br><br>Którąż z nich kocha naprawdę? Złe ścieżki! -<br> Głębokie wody! -<br>Urwiska! - Nawoływania! - I znikąd żadnej<br> pomocy! -<br>I powikłane od lęku, w mrok pierzchające ogrody! -<br>A w dłoniach - nadmiar istnienia, a w oczach -<br> okruchy nocy!<br><br>I mgła na ustach dziewczyny, rumianych marzeń rozgrzewką -<br>A kwiaty wzajem się widzą - a zgony wzajem się tłumią! -<br>Znikomek spożył kęs nieba i mięsza złotą mątewką<br>Cień własny z cieniem brzóz kilku. A brzozy śnią się<br>i szumią.&lt;/&gt;<br><br><br>&lt;div type="poem" sex="m"&gt;&lt;tit&gt;WIOSNA