zwartych kolan. Na końcu - stopy wielkości autokaru. Powietrze tężeje w cichnącym wietrze. Zygmuntowi objawia się wielki posąg nagiej kobiety ze spiżu. Kobieta siedzi na tronie, błyszczy w słońcu, ogromnieje na białym tle pustyni. Jest tak duża, że Zygmunt musi zadzierać głowę. Lewa ręka posągu podniesiona w geście pozdrowienia, prawa trzyma plik banknotów w zaciśniętych palcach. Srogi mars żłobi czoło.<br>- Wody! Wody! - charczy prosząco Zygmunt ostatkiem sił do bóstwa.<br>W odpowiedzi kobieta schyla ku niemu głowę i wpatruje się przez chwilę pustymi oczami. Jakby przyglądała się nieznanemu gatunkowi zwierzątka.<br>- Wody! Chce mi się pić! - prosi raz jeszcze.<br>Posąg rozchyla powoli nogi, odsłaniając