się na dziedzińcu pałacu arcykapłana...<br> Paweł zerwał się ze swego stołka tak nagle, że stracił równowagę i musiał ją <br>dopiero odzyskać trzepotaniem rąk. Stał teraz przed Piotrem cały drżący, przyciskając <br>mocno ręce do piersi. Usta mu się poruszały, jakby coś prędko mówił. Lecz głosu <br>jego nie było słychać i dopiero po dobrej chwili powiedział cicho i chrapliwie:<br> - Już stąd odchodzę, Kefasie... Już odchodzę...<br> - Gdzie chcesz iść, Pawle? - w głosie Piotra zadźwięczało zdumienie. - Gdzie <br>chcesz iść? Dlaczego?<br> - Ja wiem - Paweł łamał się ze słowami - że tu jest twoja ziemia... twoja rola... <br>- Ciszej, bardzo boleśnie dodał: - Nic tu po mnie... Jestem już wolny, mogę