złośliwie, że niektóre sukcesy mają rytm paniki. Sława Deraina, która tak szybko zgasła, miała właśnie ten rytm. Każdy obraz, jeszcze mokry, kupowali marchandzi natychmiast, do wszystkich galerii świata. I Derain zaczął malować może za dużo, qualité jego obrazów zaczęła się obniżać. Nie umiem się oprzeć przekonaniu, że porażki jego nie pochodziły bynajmniej ze "wstecznych" zachwytów nad klasykami, ale z braku proporcji między ilością płócien namalowanych a kontemplacją pogłębiającą wizję świata.<br><br>*<br>Zaczepiłem błahy artykuł Courthiona, bo jest on typowy w ujęciu samej problematyki Deraina przez wyznawców przedwczorajszego modernizmu, dla których nieustannie powtarzający się Vlaminck, a nawet powierzchowny Van Dongen są lepsi od