Niskie światło niesamowitego poranka. Na scenę zawaloną<br>trupami Polaków i bronią wchodzą SPIKERKI. Rozglądną<br>się, westchną i zabiorą się do usuwania ciał.<br>&lt;page nr=200&gt;<br><br><br><br>BIAŁA SPIKERKA odciągając oburącz trupa, przystaje<br>i na coś patrzy.<br>SZARA SPIKERKA odrzuciwszy pod ścianę kilka kos,<br>prostuje się Co? Żyje?<br>BIAŁA SPIKERKA Nie... Na stopy się patrzę... pocięte<br>ścierniskiem, zajdzione popiołem...<br>SZARA SPIKERKA podchodzi i patrzy Dwudziestu lat nie<br>miał... Ale... zobacz jego ręce... ogromne.<br>BIAŁA SPIKERKA ze smutnym uśmiechem, wyciągnie<br>ręce przed siebie On mógłby nas nieść na dłoni... jak<br>okręt na dziobie niosący posągi...<br>SZARA SPIKERKA westchnie i wróci do swoich trupów.<br>Po chwili Chodź no