trwał niewzruszenie, daleko naWschodzie, miasteczko miało coś z dziewiętnastowiecznego garnizonu. Można by mówić o swego rodzaju życiu społecznym... Nasi żołnierze bywali w domach. Przychodzili na mszę świętą. - Coś sobie widocznie przypomni, bo westchnie. - Do spowiedzi przystępowali... Ten fotografię żony czy matki pokaże... Inny w ostatniej chwili list mi przez kolejarza poda, żebym przesłał rodzinie. <br>"Pokazać mu list ojca... Jeszcze nie dziś". <br>- Może ksiądz proboszcz pamięta, jak ci żołnierze... między sobą skrótowo czy żartobliwie nazywali tutejszy bunkier czy w ogóle umocnienia? <br>Proboszcz poweselał. <br>- Zaraz... tak, tak... to mi wróci... To było coś nie militarnego... "Kretowisko!" Tak, tak, kretowisko. <br>- Nadal uśmiechnięty. <br>- A ci