technika nagraniowa pozwoliła czytelnie zaistnieć dźwiękowemu chaosowi, który zilustrował frustracje bohatera lirycznego, te zaś stały się kanwą całej dramaturgii, która z kolei wyniosła na piedestał jej twórcę i wykonawcę. Inaczej niż Frank Zappa, który uprawiał wszystkie dźwięki i wszystkie harmonie w stylu wielkich kompozytorów współczesnych, Tom Waits przyrządza z dźwięków podejrzaną miksturę mogącą się kojarzyć raczej z mrocznym warsztatem alchemika i znachora. Już od dawna nie komponuje przy fortepianie czy gitarze - nuci dźwięki do dyktafonu. Rację ma więc któryś z krytyków, nazywając go nie muzykiem, ale szalonym wynalazcą brzmień. Waits jest tak inny od wszystkich, że - tu podobnie jak Zappa - nie