nie dawała mu rad i nie badała, jakie on ma zamiary. Nie czuliła się, nie kokietowała. Po prostu żyła tak, jak gdyby tamto - kiedyś - nie było się stało. Jak gdyby Michał nigdy nie istniał, Adam zaś nigdy jej nie zaślubił. Jak gdyby miłość czekała na niezawodne spełnienie. Wszystko ją bawiło, podniecało, przemawiała do kelnerów, do sprzedawczyń głosem poufnym i ciepłym. Płakała ze szczęścia, słuchając muzyki, patrząc na fantastyczne ryby w akwarium... <br>Władyś chwilami miał wrażenie, że matka o nim zapomina. Że nie jest jej potrzebny sam przez się, tylko - jako medium, pośrednik między nią a młodością. <br>O Halinie nie padło ani