kompanią do wiosny 1811 roku. Był to piękny okres w życiu poety. Po dramatycznych przeżyciach wojennych te krakowskie miesiące jawiły się jako czas szczęśliwy. Świadomość, że to szczęście może być lada chwila utracone, że szczęk broni nie ucichł ostatecznie, że wkrótce znowu przyjdzie – być może – nadstawiać karku na polu bitwy, przydawała szczególnej aury dniom pokoju. Potęgowała tak naturalną w młodości radość życia i potrzebę miłości, ale zarazem przesycała wszystko cichą melancholią. Był to okres miłości i przyjaźni, zabawy i owocnej, twórczej pracy. W kręgu młodych poetów i wielbicieli poezji Reklewski stał się postacią bodaj najważniejszą. Predestynowały go do takiej roli