szkołę moralności i obyczajów, ani odrzucenie dramy jako gatunku nijakiego. Już wstępna deklaracja autora musiała brzmieć obrazoburczo dla oceniającej dzieło komisji: „Wolny od kajdan przesądów, pisząc dla narodu wolnego, będę się starał walczyć z tymi niewolniczymi ustawami, co krępują dowcip, obłąkują rozsądek i tłumią w sercach człowieczych przyrodzonych uczuć popędy". W dodatku w rozprawie nie było słowa ani o operze (wchodzącej wówczas w zakres dramatyki), ani (co ważniejsze) o usiłowaniach polskich. Wężyk okazał się surowy: dramat polski to przecież jedynie „piękne próbki", brakuje zaś „dążenia pisarzy ku wyższemu celowi" i „światłej, a duchem stronnictwa nie dotkniętej powszechności