młodym czytelnikom książki dalszą pracę samokształceniową w zakresie historii chemii. Trudno mi rozstrzygnąć w jakiej mierze są to uchybienia ze strony autora, w jakim stopniu zaś wynikają one z przyjetej konwencji wydawniczej.<br> Przejdę obecnie do uwag merytorycznych. Od razu chcę stwierdzić, że książka J. Sikory podoba mi się jako praca popularnonaukowa i to niezależnie od pewnych uwag krytycznych. Materiał z dziejów chemii dobrany został ciekawie, chociaż jest to wybór na pewno dyskusyjny. Jest bowiem sprawą do rozważania, czy akcentować - jak to uczynił autor - praktyczne motywy w dziejach chemii (rozdziały: VIII, IX, X, XI, XII, XIII, XIV, XIX, XX i XXI) czy