pomorszczyzna wieje<br>Już Polak pełen jest dobrej nadzieje,<br>Gdy go z letniego zachodu wiatr żenie<br>Do jego ziemie.<br>Lecz jeszcze nad to, co by jedli naszy,<br>Trzeba pomyślić o grochu, o kaszy,<br>Lecz chleb fundament i wieprzowe ciało,<br>Miej go niemało.&lt;/&gt;<br><br>Saficka strofa, którą autor zapożyczył z Kochanowskiego Pieśni o potopie, jest formą o tradycji wzniosłej. Strofa i frazeologia antyczna zderzają się tu niejednokrotnie ze swojskim i przyziemnym tematem. Narracja we Flisie odstępuje od tradycji epiki bohaterskiej - mit nieraz bywa przedmiotem żartu:<br><br>&lt;q&gt;Argus napierwej k woli Jazonowi<br>Zbudował nawę Esonowicowi,<br>W której po złote runo jechał potem<br>Z wielkim kłopotem.&lt;/&gt;<br><br>Jazon