śmierci teściowej, która go zresztą ubóstwiała <br>- tak dalece potrafił ukryć przed nią swe cierpienie. A cierpiał niewątpliwie. W początkowym okresie salwował się ucieczkami na weekendy. Uciekał do kuzyna, pod Mszczonów, gdzie ów Józio Wielhorski (również syn pasjonata) miał mająteczek, gosposię Agatę, oraz stróża nocnego, starego Olborskiego. Ten znów Olborski miał powiedzonko, które warto odnotować. Ilekroć była przy nim mowa o czyjejś śmierci, czy pogrzebie, wzdychał i mawiał: "Da Pan Bóg - poumieramy wszyscy." Później wywalczyło sobie szwagrzysko urlopy z żoną, bez jej mamy, bardzo taktownie, uzyskując na to zgodę obu pań. Przez nieustanne, zachłanne przestawanie z córką mama z biegiem lat coraz