żółtym piasku. Sen z głębokiego dzieciństwa. Więc dalej, dalej, póki nie zamąci się tamto przeczucie, tamten czas. Dalej w zawiłe układy stron lewych i prawych. Dolnych, górnych lub zgoła zaplątanych w inny wymiar. Wedle tego, jak pomału budował się mój świat, zajmując przestrzenie po lewej i po prawej, i przestrzenie poza przestrzeniami, nieubłaganie wielostronne. <br>A pamięć podpowiada, że powinny być róże, a nie maki. Ale to na jawie. Róże zza mojego łóżka. Kiedy leżę przy siatce, jest przede mną sznurowa krata, za mną jedwabista tapeta, kremowa jak angielski kreton, usiana różami błękitnymi, rdzawymi i żółtymi, aby leciutko zbiegał po nich ku