sprawę, że obserwacja ta odnosi się też do mnie.<br>Jeżeli jest to równoznaczne z utratą świadomości na wieczność, nie ma sensu zastanawiać się dłużej. Jeżeli jednak tak nie jest? Jeżeli czeka nas nowy, wspaniały świat? Ale jaki sens ma świadomość trwająca bez końca? Myśl ta mnie przeraża. Tradycyjny obraz życia pozagrobowego upaja wspaniałością i przejmuje dreszczem strachu, ale ja mam przeczucie (piję właśnie daqîuiri), że zawiedzeni zostaniemy banalnością tego pośmiertnego istnienia, które okaże się obciążone bagażem śmieszniejszym jeszcze niż nasz żywot doczesny.<br>Na pokładzie jest młody człowiek, który opowiada wszystkim, że jest poetą. Nazywa się Jacques-André Priaulx. Bardzo siebie i