mi się suche, abstrakcyjne i ascetyczne. Dlaczego mamy sobie najwięcej wyobrażać, a jak najmniej oglądać na scenie? To tak jakby ktoś mówił: "Trzeba wszystko gotować w domu i nie wolno chodzić do McDonalda" albo "Lepiej dzieci nie posyłać do szkoły, tylko samemu uczyć je w domu". Gdybyś miała rację, należałoby pozamykać wszystkie teatry i kazać ludziom czytać książki na kanapie. Każdy żyłby wtedy zamknięty w swoim własnym świecie i ostatecznie każdy pozostałby tak głupi jak jest. Czy myślisz, że potrafisz tak dobrze wyobrazić sobie stroje z epoki, sposób myślenia postaci i dominujący typ emocjonalności, jak to może zrobić dobry reżyser, zespół