koślawy.<br><br>Kula go tak schłostała po nogach i bokach,<br>Że nie mógł iść inaczej, jak tylko w podskokach.<br><br>Stał się smutku wesołkiem, skoczkiem swej niedoli,<br>śmieszył ludzi tym bólem, co tak skacząc boli.<br><br>Śmieszył skargi hołubcem i żalu wyrwasem<br>I żmudnego cierpienia nagłym wywijasem.<br><br>Zwlókł się do swej chałupy: "Idź precz popod płoty,<br>Niepotrzebny nam skoczek w polu do roboty!''<br><br>Pobiegł do swego kuma, co w kościele dzwonił,<br>Lecz ten nie chciał go poznać i kijem postronił.<br><br>Podreptał do kochanki, a ta się zaśmiała<br>Ramionami, biodrami, wszystką mocą ciała!<br><br>"Z takim w łożu drygałą mam tańczyć do śmierci?<br>Ciała ledwo ćwierć