same nieosobiste gesty. Ten uścisk, ten serdeczny uścisk, po który Halina przyszła do matki ukochanego - straszył jak widmo. Wszyscy czuli, że on tam gdzieś czekał i że zabrakło siły, która mogłaby go zmaterializować. <br>W miarę jak znikały petits-fuorki i jak pogłębiało się przygnębienie Haliny - Róża nabierała życia. Opowiadała `a propos wczorajszego wieczoru w operze o wielkiej muzykalności Petersburga, o kwartetach u leibmedyka, o własnych sukcesach koncertowych i o pięknych wakacjach na Litwie. Władyś mienił się na twarzy, nie śmiał przerywać matce, nie podtrzymywał wszakże rozmowy, przeciwnie - chcąc stworzyć przeciwwagę dla obcej przeszłości - zagadywał Halinę o bieżące sprawy organizacyjne i uniwersyteckie