przewodnią tych hymnów religijnych jest monoteizm. Są one apoteozą majestatu i wszechpotęgi Jahwe, który otacza miłością ludzkość i potrafi wybaczyć jej najcięższe grzechy, ale także bywa nieubłagany w gniewie i wymierzaniu kar. Jest to już koncepcja bóstwa wyższego rzędu, bóstwa dyktującego człowiekowi zasady etyczne. Ale kosmologia tych poematów jest równie prymitywna, jak za czasów Abrahama. Jahwe siedzi na tronie w niebie, aniołowie głoszą jego chwałę, ziemia jest płaska i otoczona praoceanem, straszliwe potwory zła i chaosu walczą z twórczymi mocami ładu. Kiedyś w przyszłości Jahwe zatriumfuje, a z jego poręki będą rządzili na ziemi książęta z domu Dawidowego.<br>Nazwa psalmów pochodzi