ta ich ulica Krzyżowa. Która niebawem stać się miała ośrodkiem żydowskiego piekła.<br>Ostatnią bieżnią dla Lejbusia.<br>Ostatnią trampoliną dla babci Eleonory..<br>*** <br>Wolbórkę wielbię nie tylko wieczorami, kiedy wracamy z Janem albo z Chrapskim z klubu wuja Wilhelma, a w rzece kłębią się płomienne od zorzy obłoki, ale i wtedy, gdy przełażę nad jej nurt przez wysoki parkan za babciną fabryką, zdzierając sobie skórę z kolan i wbijając drzazgi w dłonie. Nie wolno mi tędy przełazić, bo jestem niezdarą, na pewno spadnę i wrócę na obiad pokiereszowana. A przecież muszę choćby przez chwilę pobyć tam, gdzie snują się po wodzie tęczujące smugi