nie ma nic wspólnego z przebytą niedawno atmosferą ścieśnienia, jest rozległy i przestrzenny jak jezioro i - jak ono - rozprężając umysły pobudza je do tęsknoty za nieograniczonością.<br>Tymczasem każą nam wysiąść z pociągu i przesiąść się na statek. Woda chlupoce o zbutwiałe belki, chyboce się mostek. Wzrok raz po raz zawrotnie przecina w najrozmaitszych kierunkach niebo, ciemno-wodną kulę, na dnie której poruszamy się jak muchy złapane w szklankę. Senne znużenie, zamazujące rzeczywistość, miesza się z wewnętrznym ożywieniem. Oślepia nagle krwawopomarańczowy blask słońca, który odsłaniają tuż nad horyzontem rozpierzchłe chmury, kładąc wzdłuż jeziora złoty chodnik, pocętkowany ciemnymi smugami marszczącej się powierzchni wody