rzeczno-jeziorny. Patrzę na szeroko rozlane wody i szeroko rozprzestrzenione łańcuchy górskie. Nie przemawiają do mnie niczym z owych wrażeń pierwszego wieczoru. Nie bardzo nawet mogę sobie przypomnieć, o co mi wtedy chodziło. Ogarnia mnie lęk niemożności odnalezienia własnej jedności, strach przed zdarzeniami dokonywającymi się niezależnie od ciągu własnych dziejów, przed zdarzeniami, które, umykając w nicość boczną furtką świadomości, nie przesyłają nawet pozdrowień pamięci.<br>Z mostu skracamy w aleję ciągnącą się wzdłuż wybrzeża. Ustawione długim szeregiem, dumają nad Renem skamieniałe w pomnikach postacie historyczne. Przechodzimy mimo, niby przed honorowym szpalerem wojska. Skręcamy w szeroką ulicę, w głąb której spogląda Fryderyk Rudobrody