Charlesem Kemble (młodszym, lecz również świetnym bratem słynnego Johna Kemble'a) w roli tytułowej. Po występach Kemble'a i pani Smithson wyraźnie podupadł prestiż starej szkoły krytyków, młodzi pisarze przeciwstawiali ten teatr lansowanemu wciąż jeszcze repertuarowi, opartemu na dziełach Woltera. Odtąd liczył się Szekspir. Zrozumiano, że to, co znano w Paryżu z przeróbek Ducisa i Letournera ma niewiele wspólnego z oryginałem.<br>Przy okazji spierano się gwałtownie o to, jakie zachowania są dopuszczalne na scenie. Zgorszenie wywołał między innymi moment, w którym grający Hamleta aktor siada na podłodze, co ma podkreślić szaleństwo bohatera. W konserwatywnym "Courrier des Théâtres" pisano: &lt;gap&gt;. W "Le Globe" oceniano to