która rozpoczynała terapię z poczuciem pustki wewnętrznej, w trakcie kolejnych sesji docierała do doświadczeń, które sama nazwała chorobą sierocą. Była trzecią córką w rodzinie, po niej szybko urodził się od dawna oczekiwany syn i na nim skoncentrowała się niemal cała uwaga rodziców. Pacjentka przypominała sobie, że jej siostrom udawało się przyciągać uwagę rodziców. Jedna z nich była nieposłuszna, ciągle sprawiała rodzicom kłopoty, druga często chorowała. Natomiast pacjentka była cichym, spokojnym dzieckiem, na które prawie nikt nie zwracał uwagi. Często więc siadała na fotelu i bujała się (tak jak kiwają się dzieci z domów dziecka cierpiące na chorobę sierocą). Gdy stała się osobą