o świcie - myślała - na drodze pustki. Ojca mógł napaść jakiś włóczęga, zbój i..." <br>- Tatusiu! tatusiu! - krzyknęła i przypadłszy do ziemi, zaniosła się płaczem. <br>Aż nagle poczuła na ramionach ręce ojca. <br>Śmiali się i płakali, trzymając się w objęciach. Ojciec całował słone oczy swojej córki, gładził jej włosy czarne gorącą dłonią, przyciskał ją drżącą do serca. W końcu kazał jej napić się mleka - sam podawał jej termos do ust. <br>Ale Henrysia ciągle płakała - już nie z żalu i niepokoju, tylko ze zmęczenia. <br>Zaprowadził ją ojciec do jakiegoś domu za wzgórzem, położył do łóżka czystego, ochłodził jej twarz zimną wodą. Coś tam opowiadał