w swej niecierpliwości ich dramat przedstawiają dość osobliwie. Zwłaszcza w &lt;name type="tit"&gt;Kraju świata&lt;/&gt; dostrzega się go w niewspółmierności między dynamiką historii a biernością i zobojętnieniem tłumów.<br>W literaturze lat osiemdziesiątych podskórnie toczy się spór o lata 1980-1981 - okres &lt;name type="org"&gt;"Solidarności"&lt;/&gt; i o stan wojenny. Literatura opozycyjna nie zmienia swej optyki, lecz przyciska pedał. Stan wojenny jest więc albo obrazem z "życia hordy" czyli epizodem z dziejów azjatyckiego kolosa (M. Nowakowski) albo epizodem w historii polskiej zdrady (J. M. Rymkiewicz). Gustaw Herling-Grudziński określa go jako "autoinwazję" na polecenie Moskwy w guście południowoamerykańskiego puczu junty wojskowej. W każdym wypadku jego konsekwencje rysują się