Typ tekstu: Książka
Autor: Kofta Krystyna
Tytuł: Wióry
Rok: 1996
Autor: Kofta Krystyna
Tytuł: Wióry
Rok: 1996
niech się bawi.
- Zrobiło się późno - mówi po wyjściu
z piwnicy, patrząc na słońce, matka Szprychy.
- No to do widzenia.
- Do.
Matka Szprychy przez klatkę schodową wchodzi na
podwórko. W jednej ręce trzyma wiadro, jakby
nic nie ważyło, mimo że wielkie bryły węgla
wystają sporą piramidą ponad cynowy pierścień,
drugą przyciska do boku płaską sylwetę, idzie
wyprostowana, silna, niebieskimi oczami
szukając jasnych włosów córki.
Pająk już ćwiczy łapanie piłki na kampę, dzień dobry,
Dzień dobry, wyrzuca małą piłkę w niebo, jak
najwyżej, długo czeka, zanim spadnie, ale
kiedy spada nieomylnie w jego nadstawioną dłoń,
za każdym razem z zadowoleniem oblizuje
usta
- Zrobiło się późno - mówi po wyjściu
z piwnicy, patrząc na słońce, matka Szprychy.
- No to do widzenia.
- Do.
Matka Szprychy przez klatkę schodową wchodzi na
podwórko. W jednej ręce trzyma wiadro, jakby
nic nie ważyło, mimo że wielkie bryły węgla
wystają sporą piramidą ponad cynowy pierścień,
drugą przyciska do boku płaską sylwetę, idzie
wyprostowana, silna, niebieskimi oczami
szukając jasnych włosów córki.
Pająk już ćwiczy łapanie piłki na kampę, dzień dobry,
Dzień dobry, wyrzuca małą piłkę w niebo, jak
najwyżej, długo czeka, zanim spadnie, ale
kiedy spada nieomylnie w jego nadstawioną dłoń,
za każdym razem z zadowoleniem oblizuje
usta
niech się bawi.<br><br>- Zrobiło się późno - mówi po wyjściu <br>z piwnicy, patrząc na słońce, matka Szprychy.<br><br>- No to do widzenia.<br><br>- Do.<br><br>Matka Szprychy przez klatkę schodową wchodzi na <br>podwórko. W jednej ręce trzyma wiadro, jakby <br>nic nie ważyło, mimo że wielkie bryły węgla <br>wystają sporą piramidą ponad cynowy pierścień, <br>drugą przyciska do boku płaską sylwetę, idzie <br>wyprostowana, silna, niebieskimi oczami <br>szukając jasnych włosów córki.<br><br>Pająk już ćwiczy łapanie piłki na kampę, dzień dobry, <br>Dzień dobry, wyrzuca małą piłkę w niebo, jak <br>najwyżej, długo czeka, zanim spadnie, ale <br>kiedy spada nieomylnie w jego nadstawioną dłoń, <br>za każdym razem z zadowoleniem oblizuje <br>usta
