stawał przed jego oczami obraz chorej numer trzysta czternaście, umarłej pod nożem na stole operacyjnym. Wtedy szybko odsuwał od siebie ten skrwawiony cień i podśpiewywał: - Rebeko, Rebeko, jestem kaleką! - Był nadal pełen niejasnych i niedobrych przeczuć. Tego pamiętnego piątku miał się zobaczyć z ukochaną kobietą po raz ostatni. Z takim przynajmniej postanowieniem wyszedł ze szpitala. Lub też stanie się dzisiejszego wieczoru coś niezwykłego, co zniweczy całą poprzednią mękę. "Dlaczego ona nie może się zdecydować?" myślał. Po raz pierwszy w życiu miłość jego stała się czymś więcej niż zabawą, na którą pozwalał sobie w godzinach wolnych od urzędowania i przyjęć lekarskich. Zabawa