komedię, ale na czym to polegało - nie wiedziała. Docent W., który przysłuchiwał się tej opowieści, oświadczył, że pisarz odznacza się najgorszymi cechami myślącego inteligenta. Jedną z nich jest zatarcie różnicy między rzeczywistością a fikcją, co przeradza się w zabawowy, niepoważny stosunek do życia. Taki osobnik żyje w kręgu cudzych doświadczeń, przynajmniej doświadczeń istotnych, bo jakieś własne, miałkie ma; wybiera co mu w danej chwili odpowiada, kreuje jakiś pogląd czy postawę. Nieautentyczność wielu inteligentów zjednywała im zawsze wrogów w innych klasach czy warstwach, nienawidzono ich także za obsługiwanie (z powodzeniem) różnych formacji i ustrojów. - Ale wróćmy do naszego pisarza - rzekł docent - znamy