z siebie brud podziemnych korytarzy i pieczar. Z daleka, wśród kęp olch i pól sitowia, ujrzał rozpa1oną blaskiem słońca taflę wody. Była lekko zmarszczona bryzą, odbijała światło jak łuska srebrzystej ryby.<br> Pan inspektor zatrzymał się nad brzegiem. Chwilę obserwował rodzinę dzikich kaczek, żerującą na skraju sitowia. Żal mu było płoszyć ptaki... W sitowiu było złociście. Suchy szelest trzcin nastrajał do rozmyślań. Paragon zadumał się. Jakaś pogodna myśl błądziła mu po głowie... myśl, którą niełatwo byłoby wypowiedzieć, a która pierzchła i już nigdy nie wraca...<br>W tej chwili usłyszał trzask łamanej gałęzi. Obejrzał się. Może dwadzieścia metrów za nim, ścieżką, która wiodła