nie mniej nierozsądny, lubuje się w opisach namiętności i wzruszeń, nad którymi rozum powinien przejść do porządku, jako nad niższą częścią ludzkiej natury. Co więcej, ponieważ, co jest nieprawdziwe, jest i niemoralne, poeta jest niemoralny, bo bezwstydnie grzęźnie w przerażeniach, tęsknotach, smutkach, wkładając w usta swoich bohaterów skargi, które wypowiadać publicznie wstydziłby się rozumny obywatel. Zaraża w ten sposób widzów i słuchaczy pobłażaniem dla zwierzęcej cząstki w ludziach, dla tego, co jest jakże przelotne i nietrwałe. Na poezję nie powinno być miejsca w doskonałym państwie. Z jednym wyjątkiem: jeżeli wylegitymuje się ona wobec prawdy i cnoty czymś użytecznym, opiewając, jak należy