stronę powstańców - a więc naprzód, przyspieszyć zwycięstwo. Niestrudzona jego dłoń siała wokoło śmierć i lęk. Legioniści pierzchali przed nim. Próbowali stawić mu czoło dwaj znani siłacze i rębacze, centurioni Publiusz i Tercjusz, ale wnet miecze wypadły z ich rąk. Padli bezwładnie na chciwie wchłaniającą krew apulijską ziemię. Przestrzeń przed Spartakusem pustoszała, coraz bliższe było wzgórze z Krassusem. Powstańcy z szaleńczą odwagą napierają na boki, zda się, że za chwilę pęknie ta obręcz i legioniści pójdą w rozsypkę.<br>- Cofnijcie się, panie! - wołają w przerażeniu oficerowie ze świty Krassusa. Ale wódz rzymski rozumie, że to byłby sygnał klęski. Z wściekłością uderza konia w