ich rozmów. Nie ma jednak czasu na przysłuchiwanie się, o czym mówią. Osiłek bezceremonialnie chwyta mnie za ramię i popycha przed sobą. Mijamy kiosk z gazetami, palarnię. Hall kończy się. Stajemy przed oszklonymi drzwiami opatrzonymi napisem Oddział psychoz endogennych. Tym razem u drzwi jest zwyczajna klamka. Pielęgniarz otwiera drzwi i puszcza mnie przodem. Znów korytarz. Po korytarzu snują się chorzy, jedni w piżamach, inni w cywilnych ciuchach. Zatrzymujemy się przed drzwiami gabinetu lekarskiego.<br>- Zaczekaj tutaj - słyszę.<br>Gruby pielęgniarz puka i zagląda do gabinetu, mówiąc do kogoś, kto jest w środku:<br>- Przyprowadziłem go.<br>- Bardzo dobrze - dobiega mnie przytłumiony głos z gabinetu. - Niech