jako wezwanie do naśladowania ziemskiego życia Chrystusa, lecz w sensie eschatologicznym - jako pójście za Chrystusem do Ojca. Monastycyzm, podobnie jak męczeństwo, był pojmowany jako antycypacja eschatologicznej nadziei. Mnich czuł się w pełnym tego słowa znaczeniu pielgrzymem na tej ziemi (wyraz <foreign lang="lat">peregrinus</> - pielgrzym, oznaczał po prostu mnicha). Życie mnisze było więc równoznaczne z życiem chrześcijańskim nastawionym całkowicie na eschatologiczną perspektywę. W świadomości wiernych ten ideał doskonałości chrześcijańskiej był jedynym, który należało naśladować. Ci, którzy pragnęli dążyć do doskonałości chrześcijańskiej, przyjmowali formę życia monastycznego. Tak więc monastycyzm, stając się jednym z podstawowych zjawisk świadczących o dynamizmie chrześcijaństwa, zadecydował na długie pokolenia chrześcijańskie o