się ono na prawo. Poznawałem je nie dlatego, że po tej stronie było bardziej niebiesko, ale dlatego, że się tam coś na całej wielkiej długości srebrzyło. Pod kątem prostym od tego widoku - Rzym, bliżej, bo mniej więcej - jak mi powiedział ksiądz Piolanti - o jakieś dwadzieścia kriometrów. Wyglądał stąd jak gigantyczna rabata, szaro-różowo-liliowa. Czasem i od tamtej strony zalśniło, to w tym miejscu, to w innym, pewnie kopuły bazylik. Ale tylko z rzadka. Myślami do mego pobytu w Rzymie prawie że nie powracałem. O ojcu też nie myślałem. Zdawałem sobie sprawę, że powinienem się do niego odezwać. Odkładałem to. Nie