z tym nie potrafią przekazać swym dzieciom naturalnych, prostych i oczywistych sposobów na udane bycie w grupie, przy zachowaniu autonomii i szacunku innych. W niektórych rodzinach jest to więc "choroba dziedziczna", z której trudno dziecku wyjść, ponieważ nie zna innych wzorców zachowań.<br>Tacy rodzice bywają przesadnie krytyczni wobec innych ludzi, racjonalizując sobie w ten sposób i podnosząc do rangi cnoty własną izolację i bezradność we współżyciu z ludźmi. Dla dziecka jest to sytuacja szczególnie trudna - w jego domu nikt nie bywa i mało jest okazji, by się z niego wyrwać, by popatrzeć na inny świat. Potem trafia ono do przedszkola lub