z jadłem. Gospodarz podawał ciężki srebrny dzban i kubek takiż napełniony winem sprowadzonym znad Renu, a nalawszy do pełna, kłaniał się nisko. <br>Kiedy raz po skończonym obiedzie siedział sobie Dietrich rozweselony na ławie, drzwi gospody otwarły się i kilku mężczyzn stanęło przed nim, pokłoniwszy się głęboko. <br>Byli to burmistrz i rajcowie. <br>Pierwszy przemówił burmistrz, a słowa jego tłumaczył Dietrichowi sekretarz: <br>- Możny panie i dobrodzieju! Miasto nasze rośnie i wkrótce być może dorówna Lubawie... <br>- No to pięknie - przerwał szyderczo rycerz - że miasto Ostróda rośnie, cha, cha, cha! Mój majątek też rośnie! <br>Burmistrz nieco speszony ciągnął dalej:<br>- Niewątpliwie, wielmożny panie! Jest rzeczą wszystkim