po zabytkach i znowu ta sama restauracja. A po kolacji kino lub jeszcze biblioteka.<br>Zasiadałem z książką na ogromnej szafranowej kanapie, koło stołu z fotografiami. Czasem poprawiałem notatki zrobione rano. Albo robiłem przegląd właśnie tych fotografii. Ilość ich była znaczna. Najwięcej na centralnym stole. Ale i na pomniejszych stolikach też ramek nie brakowało. Wyzierał z nich cały świat Campillich. Świat pani z domu Zgierskiej. Z rodziny, o której służący w pasiaku twierdził, że była principesca, o czym jednak ja od ojca nie słyszałem. Że była wcale bogata owszem. Że wielkopańska - na pewno. Przyświadczał temu pałac w ich majątku pod Żytomierzem, pompatyczna