przyjąć, że nigdy nie słyszał nie tylko o Operetce Gombrowicza, ale i o Kartotece Różewicza). Spomiędzy trybów obu tych machin teatralnych dobiegają bezustannie charakterystyczne odgłosy to ciachnięć, to trzaśnięć, a taśma produkcyjna wypluwa bohaterów albo pozbawionych głów, albo obdarzonych dziwnie wydłużonymi szyjami. Jedni i drudzy mieszczą się świetnie w ideologicznych ramkach sztuk, jak na postaci sceniczne mają jednak tę drobną wadę, że nie żyją.<br> Innymi słowy, "pozytywna" utopijność wczesnych socrealistycznych sztuk Müllera usuwała z nich wszelki ślad artystycznej wartości dokładnie w ten sam sposób, w jaki obecnie czyni to "negatywna" utopijność jego katastroficznych wizji upadku Zachodu. Skatologia zaś w obu tych