W tych warunkach egzemplarz Kultury był czymś więcej, niż polityczną "bibułą" - był symbolem wolności.<br>W Warszawie znalazłem się dopiero w 1947 r. po "repatriacji" z sowieckiego obozu, w którym spędziłem trzy powojenne lata. Trafiłem tam od razu w środowisko uniwersyteckie popowstaniowych niedobitków mojego pokolenia, ale tym od nich inny, że raz na zawsze zahartowany przeciw zarazkom marksizmu, które dzisiaj ich ówcześni nosiciele eufemistycznie nazywają<br>"heglowskim ukąszeniem". Toteż gdy cała plejada Borowskich i Bratnych, Zalewskich i Woroszylskich, Różewiczów i Konwickich popłynęła na fali łatwych karier, starałem się trzymać z daleka od szalejącego tłumu zaśmiecającego ulice Warszawy czerwienią zetempowskich krawatów i "szturmówek". Ożeniwszy się z