dna bliskiego krótkim wiosłem, a rozpięte ramiona ozłoconych promieniami więcierzy chwiały się nad nim niby olbrzymie łapki pająka na błękitnej sieci.<br>Hubert i Gabriela nie myśleli już ani o tym, co było, ani o tym, co będzie. <br>Rybitwy smukłe lot swoj zniżały nad powierzchnią wody, pluskając w nią raz po raz najszybszym ruchem. <br>Dźwięki cerkiewnego dzwonu, zrazu niskie i rzadkie - potem toczyły się w powietrze, jasne, jedne za drugimi jak perły nizane na sznurek. <br>Hubert i Gabriela na ziemi, ozłoconej zachodzącym słońcem, widzieli refleksy nieba