matematyki. Jego dzieło kontynuowane było przez Paula Lorenzena (1915­1994) w latach pięćdziesiątych. W tym też okresie zauważyć się daje wyraźny renesans zainteresowań &lt;orig&gt;predykatywizmem&lt;/&gt; i ideami Weyla. Wspomnijmy tu o pracach M. Kondô, A. Grzegorczyka, G. Kreisla, S. Fefermana i K. Schüttego. O ile jednak Weyl i Lorenzen zmierzali do rekonstrukcji istniejącej matematyki na bazie &lt;name type="org"&gt;predykatywizmu&lt;/&gt;, o tyle prace tych ostatnich miały przede wszystkim charakter metamatematyczny (w szczególności na przykład Feferman i Schütte badali analizę predykatywną charakteryzując odpowiednie &lt;orig&gt;teoriodowodowe&lt;/&gt; liczby porządkowe). Matematyka predykatywna pozostała więc raczej ciekawostką dla logików, a nie realną alternatywą dla zwykłego matematyka.<br>Warto tu jeszcze dodać, że