po<br>horyzont. Blisko, tuż za doliną, niższe, łagodne pagórki, a dalej coraz<br>wyższe, aż do horyzontu, gdzie widać ledwie majaczący zarys Tatr.<br> Ktoś lubiący "poetyczne" słowa użył takiego oto określenia, patrząc<br>na widok z tego okna: "Pagórki wiekuiste, zamglone wzgórza wieczności<br>do których każdy tęskni". Być może, iż była to reminiscencja jakiejś<br>lektury, a może własne spontaniczne konfabulowanie wyobraźni pobudzonej<br>właśnie tym widokiem. "Pagórki wiekuiste" - przywołana zostaje<br>struktura nieokreśloności: wieczność jako niemal amorficzne,<br>niewyraźnie zarysowane we mgle kolejne pasma wzgórz, coraz bardziej<br>ulotne, o zabarwieniu coraz lżejszej niebieskości wywodzącej się z<br>zieleni aż ku nierealnemu zarysowi Tatr na horyzoncie. Wzniesienia te