komunikacyjnego w sferze takich zjawisk, w jakiej próbuje tego sensu doszukać się Andrzej Kostołowski we wspomnianym już wstępie. Stwierdza się tam bowiem, że obrazy Skupniewicza mają "...<hi rend="italic">zdawać sprawę z relacji uniwersalnych</>", że nie są "...<hi rend="italc">niczym więcej <page nr=13> jak małymi kosmosami"</> oraz że "<hi rend="italic">nie są to przy tym pseudoentelechie, od których się roi w XX w." lecz jest</> to raczej "<hi rend="italic">próba zderzenia możliwości malarstwa ze zróżnicowaniem asocjacji psychicznych</>" (jakich dostarcza nam świat zewnętrzny) i zarazem dają one "...<hi rend="italic">jakby wizualne świadectwo problemów nieeuklidesowych geometrii</>". Interesujące mogłyby być, jak sądzę, próby uzasadnienia tego pseudofilozoficznego komentarza, jest to jednak kwestia marginesowa, dotycząca w mniejszym stopniu omawianego