W omawianych mszach chorał gregoriański funkcjonował wyłącznie w kontekście <br>struktur harmonicznych ­ wielogłosowych. Odmiennie postępuje Karczyński w Missa <br>pro Defunctis (1925). W poszczególnych częściach posługuje się krótką, jednogłosową <br>intonacją chorałową (określenie ­ intonatio, w partyturze) przy rozpoczynaniu <br>części i niektórych wersów tekstu oraz dawną praktyką alternatim ­ najbardziej <br>konsekwentnie <br>w Sekwencji; w tej części wersy nieparzyste wykonywane są jednogłosowo z cytowanym <br>in crudo materiałem chorałowym. Takie postępowanie zakłada zróżnicowanie fakturalne <br>oraz materiałowe mszy; w tym drugim przypadku zestawiane są dwa typy materiału <br>i w konsekwencji ekspresji: chorał gregoriański