na chłopca uważnie.<br>- Dlaczego pytasz o to? <br>- Bo... to... - chłopiec sam nie wiedział dlaczego. <br>Wydało mu się jednak, że człowiek idący zwykłymi ścieżkami życia nie tak je sobie układa jak ten staruszek. Że tylko dziwne jakieś koleje i niepospolite zdarzenia tak właśnie mogły ukształtować duszę i w takie linie ułożyć rysy twarzy. <br>- To zabawne, że ty pierwszy pytasz mnie o to - powiedział proboszcz. - Naturalnie, opowiem ci, choć to już się stało czterdzieści lat temu, a ja byłem wówczas pierwszy rok księdzem. Ja, widzisz, byłem bardzo bogaty i nie lubiłem ludzi - proboszcz nagle poczerwieniał i otarł czoło chustką. - Za to lubiłem rośliny