wniosku dotknęło towarzysza Lavala do żywego, jak osobista zniewaga, napełniając go głuchą wściekłością.<br>- Dranie! Gwiżdżą na nasze pogróżki! Chcą nas wymorzyć głodem! - mruczał przez zaciśnięte zęby. Wiedział dobrze: imperialiści. Jakież tu mogą być<br>z nimi układy? Nie wzruszą się losem zdychającego proletariatu. Ale liczył, że ulękną się zarazy. Nie zechcą ryzykować. Nie, nie zlękli się. Mocno widać pewni są swojego kordonu. Wytłuką jak psów. Nie podpuszczą na kilometr.<br>I głucha, bezsilna złość bulgotała w sercu towarzysza Lavala.<br>Nienawidził tej zgrai każdym włóknem, na samo jej wspomnienie krtań ściskał mu bolesny skurcz. Zatratowali już raz ciężkimi buciskami żołdactwa Komunę Paryską. Teraz czekają