niej złotówkami, ale najczęściej groszami.<br>Szczęsny czuł się w rodzinie niepotrzebnym człowiekiem, więcej - czuł się ciężarem. Straciwszy po śmierci Sumczaka nadzieję dostania się do Celulozy, próbował w innych fabrykach. Kołatał do Muhsama i do Bohma, do gwoździarni Szwarca i cegielni na Falbance. Wszędzie słyszał to samo: kryzys - redukcje - w pierwszym rzędzie zatrudnimy swoich zredukowanych. Przypomniał sobie ciotkę w Warszawie. Raz ją tylko widział, w przejeździe do Rzekucia, ale mimo wszystko jest to rodzona siostra matki.<br>- Niech mnie ojciec puści do Warszawy. Może tam się urządzę.<br>Ale ojciec bał się zostawić Szczęsnego samego. Tymczasem nadeszła zima. Spadły duże śniegi i chwycił tęgi