wyznaczaną gwiazdami przestrzeń wszechświata. We dnie podobnie izolującą rolę pełnią chmury i mgły stwarzające wrażenie unoszenia realności w przestworza. Naturalnym miejscem dla penetrującego ludzkiego ducha jest zatem przestrzeń kosmiczna, której żywa obecność (lub świadomość pustki) jest nie tylko doznawana przez bohatera, lecz staje się osobliwym partnerem jego monologu; w przestrzeń rzuca się słowa, a ich rezonans, lub jego brak, modeluje myśli i uczucia.<br>Bohater wobec wszechświata, wszechświat wobec bohatera. Poetycka kreacja kosmosu jest niemal równie istotna dla przedstawienia duchowych zmagań bohatera, jak jego słowa, jak wielkie monologi. Czy jednak można wyobrazić i ukazać w dramacie to, co nieskończone, co przekracza ludzkie pojęcie